ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ "ΧΛΟΗ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ"

Ο θεατρικός μονόλογος «Χλόη στα δάχτυλα» του Άκη Δήμου στο ΔιαRτηρητέο...σε συνέχεια!

Το ΔιαRτηρητέο, μετά την τόσο θερμή υποδοχή, συνεχίζει τις παραστάσεις του θεατρικού μονόλογου «Χλόη στα δάχτυλα» του, εκ Θεσσαλονίκης συγγραφέα Άκη Δήμου. Έργο, που ανεβαίνει στο σανίδι για πρώτη φορά.

Ο Άκης Δήμου, ένας από τους πιο αξιόλογους νέους θεατρικούς συγγραφείς μας, με πλούσιο παραστατικό έργο στη σύγχρονη ελληνική σκηνή, εμπνέεται (και) σ’ αυτόν τον μονόλογο από ένα άλλο κλασικό έργο: το, Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τεννεσσή Ουίλιαμς. 
Η πρόσληψη και η διακειμενικότητα, αποτελούν βασικά, δημιουργικά συστατικά του έργου του Άκη Δήμου, με καίρια θεατρική-ερμηνευτική ανταπόδοση και, εξίσου, δραστική ποιητική γλώσσα. 
Σημειώνει, χαρακτηριστικά, ο ίδιος: «Θεωρώ ότι πολλά από αυτά τα κείμενα είναι μήτρες που γεννάνε συνεχώς καινούργια αισθήματα, και το τοπίο τους αλλάζει ανάλογα με το βλέμμα μας».
Στο Χλόη στα δάχτυλα ‘ζωντανεύει’ τον «αθέατο» πρωταγωνιστή του έργου του Ουίλιαμς, Σεμπάστιαν Βέναμπλ σε μια ‘φανταστική’ συνάντησή του με τον γιατρό Κούκροβιτς (βωβό πρόσωπο στο έργο του Δήμου), χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού.


Συντελεστές παράστασης:

Σκηνοθεσία – Πάνος Ιωαννίδης
Μουσική – Δημήτρης Χατζάκης

Παίζουν: Ίαν Αβτζιγιάννης, Αντώνης Περαντωνάκης

Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά στην παράσταση από τον συνθέτη Δημήτρη Χατζάκη.

(Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή τους την Μαρία Ζαμπέτη, την Ντιάνα Μανουρά και την Ευγενία Πατσούρη. Ξεχωριστά, τον Χάρη Ζαχαριουδάκη για την τεχνική του υποστήριξη).

Έγραψαν για την παράσταση: 

« Η «Χλόη στα δάχτυλα» είναι ένας μονόλογος βαρύς, πολύσημος και αδυσώπητος σε νοήματα, τον οποίο ο ηθοποιός «σηκώνει» με τρόπο γοητευτικά ώριμο, με αποφασιστικότητα και αξιοζήλευτη εκφραστική δεινότητα. » Γιώργος Μιχελουδάκης

«..Κι όταν τα φώτα έσβησαν …… εκεί, ανάμεσα στο παιχνίδισμα του φωτός και της σκιάς, του λόγου και της μουσικής, των σωμάτων που καίγονταν - δάδες αναμμένες - σε μια συνομιλία που διεκόπη θαρρείς απότομα και ξανάρχισε εκείνη τη στιγμή …….. εκεί ανακάλυψα γι’ άλλη μια φορά τη λυτρωτική δύναμη του θεάτρου. Την ευτυχία να σου παραδίνεται με απόλυτη εμπιστοσύνη το «σώμα και το αίμα» μιας παράστασης και των συντελεστών της, σε απόλυτη αρμονία. » Ελένη Νέστορα